Hayat nereye gidersen git zordur. Isin ras gittimi, hersey güzel. Ama ras gitmedi, o pismanlik duygusu adami kanser eder. Pismanlik duygusu öyle kötü birseyki, cocugun yüzüne bakamiyorsun. Hergün ayni soruyu soruyorsun, niye yaptim ben diye. Ve maalesef dönüsüde yok. Anladigim kadariyla Hayri arkadasimizin isi kötü sayilmaz. Pek ingilizleri sevmesemde güzel bir lafi vardi: "Don't change a running system", yani "Calisan sisteme dokanmayin".
Ama Hayri abimize söyle bir yol gösterebilirim. Türkiye'de Alman Vatandasi olagan gurbetciler icin özel bir üniversite sinavi var. YÖSS (=Yabanci Ögrenci Secem Sinavi). Türkiye'ye yabanci ögrenci fazla gelmedigi icin, bu kontejani Üniversiteler dolduramiyor. Bu sayede sinavi kazandigin an istedigin üniversiteye giriyor. Bir aile dostumun oglu kit kanada kazandi. Gitti Istanbul Üniversitesine kayit ettirdi. Millet 350 - 400 Puan ile girerken o asgari puan ile girdi. Simdi okudu bitirdi. Büyük bir sirkete girdi istanbul'da. Babasi simdi döndü. Böylece ne Almanya'yi riske atmis oldu, nede Türkiye'de denemekten vaz gecmis oldu.
Gencerlimizin terbiye konusuna gelince. Bu cocugun karaker meselesi ve aile terbiyesi ile alakali birsey. Almanya'da da hovarda genc oglan ve kizlarimiz var, Türkiye'de de var. Burda terbiyeli oglan kizlarimiz var, Türkiye'de de var. Cocugumu korumak icin sadece bir yol var. "Cocuk, ailesinin sevgisini kaybetmekten icinden korkacak". Yoksa sen oglunu kizini hergün takip etsen, bir acigini bulur yine yapacagini yapar. Nerden biliyorsun bunu derseniz, kendimden.
Alıntı ile Cevapla